Een mens kan wat meemaken…: bij voorbeeld dat de aanvang van een concert met een uur uitgesteld wordt en dat je dus op het voorziene aanvangsuur met z’n zessen in een verder lege ABClub aankomt en zit te wachten. Nu was dat geen echt drama, want de soundtrack bij het wachten werd verzorgd door de pas overleden Little Jimmy, aan wie Steven het hele concert zou opdragen.

De Club liep tegen negenen meer dan aardig vol -helemaal vooraan stonden zo’n twintig stoeltjes, voor de ouderen onder ons, die duidelijk in de meerderheid waren om, mee geleid door de unaniem lovende recensies die in de loop van de week verschenen waren, te komen luisteren naar wat Steven solo te bieden had. Nu, dat “solo” was eigenlijk, net zomin als op de nieuwe “The Eternal Perhaps”-CD helemaal “solo”, aangezien meester-bassist Jasper Hautekiet de hele tijd voor geweldige begeleiding zorgde en zelfs af en toe een heuse solospot toebedeeld kreeg.

Het concert zelf verliep helemaal in de stijl van de nieuwe plaat: Steven en Jasper bouwden terplekke hun loops en beats op en gingen daar dan lekker gecontroleerd mee aan het freewheelen. Wie de plaat al kende, kreeg helemaal wat hij mocht verwachten: een doorloop van de plaat, zonder al te veel bindteksten geserveerd en slechts onderbroken voor de te verwachten dankbetuigingen en het verwelkomen van enkele bekenden, die kennelijk wel van héél ver naar Brussel waren afgezakt.

De nadruk lag, met andere woorden, helemaal op de muziek en die was helemaal top: van het intussen door heel Vlaanderen gekende “Maurice the Boss (cat)” en Paradise Blues -geleend van het theaterstuk dat Steven maakte met actrice Jessa Wildemeersch, die overigens zelf ook in de Club was- over “8 Wrap” en “Onder de Regen” -op tekst van Elvis Peeters tot het op muziek gezette Zuid-Afrikaanse gedicht “Aanspraak” van Ronelda Sonnet Kamfer en het fantastische “BXL Midi” en “Stevo Wonders”… allemaal werden ze gespeeld ?

Wat opviel, naast het fenomenale muzikale vakmanschap van beide heren, die elkaar aanvoelen zonder iets te zeggen, maar met heel veel non-verbale communicatie, was het feit dat Steven nauwelijks de Toots Thielemans- toer op ging. Ik heb het hem niet echt kunnen vragen, maar ik heb een miniem vermoeden dat in de perscommentaren misschien iets te nadrukkelijk naar de toongelijkenissen verwezen werd. Hier wilde Steven duidelijk laten horen waaruit zijn eigen klankkleur zoal bestaat en dat deed hij met verve.

Ik ben natuurlijk, als fan van het allereerste uur, niet zo goed geplaatst om heel objectief te zijn op dit gebied, maar het concert maakte veel indruk: we hoorden en zagen twee muzikanten die technisch alles aankunnen en die daarbovenop ook nog eens helemaal “samen” speelden, wat niet altijd meer een gegeven is. Heel vaak zie je immers muzikanten weliswaar gelijktijdig, maar niet samen spelen. Niet zo Steven en Jasper die van deze presentatie een gebeuren maakten, dat de heel aparte stijl, klank en ritmiek, die de plaat kenmerken, tot een vanzelfsprekendheid wisten om te vormen. Dat is voorwaar geen geringe prestatie, want de hele plaat en dus ook het concert, klinkt redelijk afwijkend van wat onze oren gewoonlijk opgelepeld krijgen.

Mijn CD-recensie gaf ik de ondertitel “harp & beyond” mee en eigenlijk geldt dat ook voor dit presentatieconcert: het was op vele vlakken “beyond”, in de meest positieve zin, die je daar maar kunt aan verbinden.

Het is niet ongebruikelijk dat een presentatie-avond in de AB geldt als een soort toegangsexamen voor de volgende festivalzomer. Wel: Steven en Jasper slaagde cum laude en mijn voorspelling is dat we beiden op vele festivalaffiches zullen terugvinden dit jaar. Ik wens het hen toe, want ze maken iets dat nergens anders te horen is én daarenboven steengoed klinkt!

(Dani Heyvaert)

Foto's © Yvo Zels